Het leven is een ponykamp!

Ik kreeg deze week alvast voor mijn 40ste verjaardag een kaartje met daarop de tekening van een paard met de tekst erbij: het leven is geen ponykamp.

Ik hou van kaartjes met paarden, maar de tekst die erbij stond gaf me een wrang gevoel. Het voelde als een steek onder water. Alsof ik mijn prioriteiten niet op een rijtje heb (want anders zou er toch gewoon ‘gelukkige verjaardag’ moeten opstaan, niet?)

Paarden spelen nog altijd een zeer belangrijke rol in mijn leven en worden vaak gezien als hobby, hoewel ze aan huis meer een levensstijl zijn 😅. Ik probeer daarnaast zoals vele anderen alle ballen in de lucht te houden (lees: job, bijberoep, 2 kinderen met hobby’s, dieren (kat, honden, geiten, kippen, paarden), huishouden, sport (paardrijden dus), etc.)

Als ik op woensdagen en in het weekend een gaatje vind in mijn agenda moet ik bekennen dat ik er graag  tijd voor maak. Paardrijden en buiten zijn is als een soort therapie. Ik ben dan eindelijk in het ‘nu’, ik kom blij en ontspannen terug, voel me verbonden. De eindeloze gedachtestroom in mijn hoofd kan ik bij de paarden even stilhouden.

Ik dacht opnieuw na over het kaartje. Tuurlijk is het leven geen ponykamp, weet ik ook wel. Ik ben geen kind meer, maar zelf een mama met twee kinderen. In het leven worden goede dagen afgewisseld door mindere, dat weet iedereen. En zonder de mindere ervaar je wellicht ook niet de goede. Het één kan niet zonder het ander, net zoals je ook geen dag hebt zonder de nacht, geen ying zonder yang. Het was vooral mijn eigen innerlijke kind die door deze kaart werd getriggerd. Mijn innerlijke kind die opleeft als het naar buiten kan bij de paarden, de bloemen, de bergen, etc. Eentje dat opleeft van andere authentieke zielen met dezelfde waarden, struggles & liefdes. En dat innerlijke kind heeft ook haar kwetsuren, net zoals iedereen. De mijne is het ‘niet genoeg zijn’. Het is als een blauwe plek waar er weer op gedrukt wordt. Die blauwe plek, is een harde, pijnlijke. Zeker als ik het gevoel heb weer als kind te worden bekeken (en m.a.w. niet ‘volwassen’ genoeg of ‘goed genoeg’ te zijn).

Enfin, morgen word ik 40. En ik ga voor een nieuw perspectief: Het leven is wel een ponykamp!

Als ik terugdenk aan de ponykampen die ik heb beleefd (en dat zijn er heel wat 😊) kan ik zeggen dat het de ideale leerschool voor het leven is:

* Je ontmoet er nieuwe mensen, sommige daarvan blijven vrienden voor het leven @Angeliquemichiels.  

* Je leert nieuwe zaken bij (zowel theoretisch als praktijkgericht, dankjewel @luciennebaudu)

* Je oefent je kennis en kunde

* Je leert omgaan met feedback van je lesgeefster en pas deze toe

* Je leert discipline

* Je ontwikkelt doorzettingsvermogen

* Je leert dan minder fijne klusjes er ook bij horen (stallen uitmesten, vegen, …)

* Je ontwikkelt leiderschap (niet vergeten, als jij niet de leider bent over je pony, dan kan dat gevolgen hebben…, let wel op: met zachte hand, paardrijden is een partnerschap)

* Je leert omgaan met tegenslag (als je eraf valt, kruip je er terug op)

* Je leert zaken presenteren aan anderen (zoals de groepsoefeningen op het einde van ieder kamp om te tonen want je hebt geleerd)

* Je leert om dapper te zijn (springen zonder zadel en zonder handen, lang leve Aristo), en nog zoveel meer!

En mijn innerlijke kleine kind, die voelt zich gedragen op een paard. Niet alleen goed genoeg, maar ook trots en fier.

Ik hoef mij alleen maar vast te houden en één te worden. Dan, dan krijg ik vleugels. ❤️🪽

Liefs!