Gisteren overleed mijn allerliefste vriend, mijn Connemara pony Soya.
Geen woorden kunnen dit verlies omvatten. Oneindig veel tranen en een enorm gemis.
Hij is mijn maatje, mijn eerste grote liefde, mijn alles.
Ik leerde hem kennen op mijn 16de in Connemara, Ierland bij wijlen Mrs. Brooks. Soya is een Connemara pony. Het was geen liefde op het eerste gezicht, maar eerder liefde op de eerste rit. Hoe zalig was het om met hem te rijden. Wat een gouden hart.
We spendeerden veel uren samen, ik al studerend bij hem, al dan niet op zijn rug, de oneindig aantal kilometers dat we samen aflegden op wandeling. De overwinningen op Endurance wedstrijden (We hadden het genoegen samen de 80 km endurance wedstrijd in Virton te voltooien met een prachtige 5de plaats.) Ik ben zooo fier op hem.
Hij was aanwezig op alle mooiste momenten van mijn leven: als ik mijn man ontmoette, op onze trouw (ik ben op zijn rug naar mijn man toegereden), bij de geboorte van onze twee zonen die ik van zodra ik het ziekenhuis verliet voorstelde aan Soya, de leider van onze kudde. Maar ook bij het horen van het slagen voor mijn Horse Reflected Coach examen enz.
Hij was zo zorgzaam.
Hij is er voor mij op de mooiste en moeilijkste momenten in mijn leven. En ik wou er ook altijd zijn voor hem. Ik las ooit het verhaal van een man wiens paard op hem wachtte tot hij thuis was van zijn werk om te sterven. En dat, dat wou ik ook voor het paard dat alles voor mij betekent.
Soya is eigenlijk nooit ziek geweest. De laatste maanden echter begon hij te sukkelen met een infectie op zijn bovenste luchtwegen. En de laatste weken heb ik meermaals de veearts gebeld omdat ik mij zorgen maakte. Hij kon moeilijk rechtkomen als hij neerlag en wou de laatste week bijna niet eten en drinken en werd ook hoefbevangen. Deze week bedankte ik hem voor alles wat hij voor mij gedaan en betekend heeft. En ik zei dat het oké was als hij wou heengaan. De week passeerde met ups en downs. Iedere hap en beweging was een win voor mij. Tot ik gisteren ochtend aankwam aan zijn stal. Hij stond enorm te zweten en was zeer onrustig (continue schrapen met zijn hoef over de grond). Hij wou niet eten en drinken maar schopte alles in het rond. Mijn hart brak, opnieuw, voor de zoveelste keer al deze week. Ik liep vlug naar binnen om mijn gsm te halen en belde onmiddellijk de veearts. Eenmaal aangekomen en onderzocht was het verdikt dat het echt niet goed ging met hem. Hij luisterde naar zijn buik, maar er was geen activiteit te bespeuren. Alsof alles stil lag. Hij was ook uitgedroogd en zijn oogleden zagen veel te rood om goed te zijn. Blijkbaar een indicatie dat hij zichzelf aan het vergiftigen was. Er waren 2 opties. Hem tijdelijk iets geven tegen de pijn, maar goed weten dat dit niet de oplossing is maar eerder een kort uitstel van … of hem verlossen van zijn pijn en hem laten gaan.
Ik koos bewust voor optie 2. Ik zou er niet mogen aan denken hebben dat ik bv. op mijn werk was of elders en er niet bij zou zijn als hij afziet. Hoe moeilijk het verdomme ook is om die beslissing te maken.
Soya is rustig heengegaan. Wij (de honden en ik) waren bij hem, zelf nog lang nadat de veearts al vertrokken was. Voor twee uur hebben we nog bij hem gezeten en op hem gelegen. Wat doet het ontzettend veel pijn, afscheid nemen van jou, mijn allerliefste Soya. Jij was diegene die mij vertrouwen gaf, die mij mijn missie duidelijk maakte, jij de leider van onze kudde, mijn leraar en gids, mijn rots, mijn luisterend oor, mijn betrouwbare en liefste vriend.
Ik weet niet of de pijn ooit dragelijker wordt, ik hoop het, want jou verliezen is altijd mijn grootste angst geweest. Gelukkig is jouw beste maatje Bunting er nog. Zo heb ik een reden om niet alleen binnen te janken maar ook naar buiten te gaan en proberen te ademen. Maar zolang jij daar ligt met de dekens over jou kan ik het niet laten om keer op keer bij jou te gaan en jou nog te aaien en toe te spreken, ook al is je lichaam helemaal koud en stijf geworden.
Mijn allerliefste vriend. Ik hou zo ontzettend veel van jou. Je zat al in mijn hart, daarom voelt het nu aan alsof het gebroken is.
Errislannan Soya °1/1/1997 - †27/4/24
Comments